zaptı zor. birden çıkıveriyor ortaya, hatta hortluyor çünkü öldü sanılıyor tarafımdan. kontrol etmek isteyip istemediğimi bilemiyorum, zaten farkındalık da bir şey ifade etmiyor en fazla tanımlama ya da hissiyatı gruplama adına bi ufak bilgicik hepsi bu. hem yeterince güç de sağlanamaz kontrol edilmek istense. şimdilik varlığımdan ayrıştırabilmiş olmanın ferahlığı ile avunuyor zihnim. belki bu da bir tanımlamadır çünkü bir şeyin ayrıştırılması gerekliliği varsa onun ne olduğu tespit edilmeden eyleme dökmek mümkün değil ama yazıldığı gibi bir şey ifade etmiyor ama ifade etmesi yolunda belki de bir adımdır bunu da zamana bırakmalı.
şiddetli ve kısa yer sarsıntıları gibi, ama yıkıma sebebiyet verenlerden değil tüm misyonu sadece yüreği ağza getirmek hepsi bu. sarsıntılarda kırılmamak için esnemekse bu bünyenin işi değil, bi kaç çatlağı kendine deneyim manzarası eder, durur, düşünür, seyreder hatta zamanla kavlanmış duvarlarının çizgilerini sever. durulup da yer sarsıntılarının bu çiziklerinden fallar bakar; yollar görür, aynı yoldan bambaşka şehirlere gider. eve döner, huzur diye bir şeyin varlığına sanrılı bir bilinçle ikna etmeye çalışırken kend... sarsıntı! çatlakarına koyar avuç içlerini panikle, kısa süreceğinden emin kalbinin çatısının başına yıkılmayacağını bilir ama ürkütür işte düşüp ufalanan kiremitlerin kulak zarına batan sesleri. kısır döngülü sakinlik ve şiddet eğilimli hareketleri manik depresif dengesizliğinde! bozuk bipolar battaniyesine sarar sarsıntıdan ürküp evi terk etmiş ruhunu sokak serinliğinde.
sohbetimiz durulyor, titreşen kahve bardakları buharını salıyor içimize, buğulanıyoruz, kafein zihnimizi berraklaştırırken sıcaklığı mayıştıyor, evdeyiz, sarsıntıların şiddeti azalıyor, battaniyeleri atıyoruz üzerimizden, çıplağız ben ve ben. soyunmuş yüzlerimizi süzüyoruz karşılıklı bir aynaya bakıyor olmaktan çok daha farklı bir eylemde bulunduğumuzun bilinciyle...
gördüklerimiz? onlar yazılmaz sadece görünür...
sakinlik.
